Enkel verstuikt? Naar de psychiater!

Een interessant artikel op de BBC nieuwspagina.

In dit artikel zegt Prof. Peter Jones dat bij “fysiologische” aandoeningen vaak een “psychologische” achtergrond aanwezig is. En dat we dus de scheiding, zoals die nu vaak wordt gehanteerd tussen de “fysiologische” geneeskunde en psychologie, niet zo strikt mogen aanhouden.

Hij haalt longkanker als voorbeeld aan. Longkanker mag dan nog een zuiver fysiologische aandoening zijn in de strikte zin, maar de oorzaak ligt wel (meestal) bij een bepaald gedrag, namelijk het roken. En gedrag en cognities zijn het werkveld van de psychologie. (lees meer)

Ondanks dat het op de nieuwssite van de BBC staat is dit idee wel al een tijdje aan de gang binnen de geneeskunde. In 2005 schreef Prof. Max Zusman al een soortgelijk artikel over gedrag en kinesitherapie. Het artikel dat Kevin Kuppens en ik als basis hadden voor onze thesis voor UGent.
(Zusman M. Cognitive-behavioural components of musculoskeletal physhiotherapy: the role of control. Phys Ther Rev. 2005;10:89-98)

Het idee is simpel. Iemand heeft pijn, gaat naar de kiné, krijgt daar (hopelijk) oefeningen en advies, patiënt doet oefeningen luistert naar het advies, wordt sterker en beter en kan zo zijn pijn controleren. Wat de kiné in strikte zin gedaan heeft is een gedrag aangeleerd… en dit heeft blijkbaar veel weg van “gedragstherapie” wat binnen de psychologie ook wordt gebruikt.

Ik ben nog altijd niet volledig eens met de stelling, maar ik vond het idee wel heel erg boeiend om over na te denken. Uiteindelijk komt het neer op persoonlijke verantwoordelijkheid. Je luistert naar de “experts” rond je en je gaat op zoek naar een oplossing die voor jou de beste resultaten geeft. Je mag er niet op rekenen dat “een pilletje” alles kan oplossen en je dus rustig verder kan blijven roken, McDonalds eten en coma-drinken

Binnen de kinesitherapie is heel vaak houding de basis van een probleem. Leer de mensen een juistere houding aan, en de spieronevenwichten, pijn, bewegingsbeperking lossen zichzelf al voor een groot stuk op. Maar iemand een juiste houding aanleren doe je niet via een massage of fango of electro (tenzij je shocktherapie gebruikt), daarvoor moet de patiënt oefenen… Het “pilletje” kan je gebruiken om mensen makkelijker tot gedragsverandering te brengen. Om iemand te doen oefenen en in die zin is manuele therapie uiterst geschikt… Snel een verbetering induceren door een manipulatie/mobilisatie en dan aanzetten tot training. Maar het mag nooit een entiteit op zichzelf vormen en dat wordt vaak over het hoofd gezien. Uiteindelijk moet de oplossing vanuit de patiënt zelf komen. “Wonder”-therapeuten kunnen dus niet bestaan, enkel wonder-patiënten!