De cursus werd omschreven als:
De cursus omvat statiek- en looptraining, tapingtechnieken, proprioceptieve training, stretchtherapy, manipulaties in functie naar doelgerichte prestaties. Naast functionele anatomie en biomechanica krijgen de cursisten manuele technieken aangevuld met praktische en héél doeltreffende oefentherapie.
Ik was met redelijk wat verwachtingen vertrokken naar deze cursus. Ik ben een overtuigd manueel therapeut en ik heb enorme interesse in het hele revalidatie en preventie gegeven van de sport. Ideale cursus voor mij dus. Niet?
De eerste dag begon niet erg veel belovend. Een herhaling van de anatomie en de biomechanica. Eigenlijk zijn dat zaken waar geen tijd aan zou mogen besteed worden want “gekend”, maar de eerlijkheid gebied mij om te zeggen dat voor de meesten onder ons een korte herhaling van de minder courante anatomische elementen wel gepast is. Dus cava.
Hoewel de docenten het met klem zullen ontkennen, deze opleiding moet je volledig in de context van de osteopathie en niet de manuele therapie bekijken. Je kan dit net heel goed of heel slecht vinden, dat is niet belangrijk, maar ik had het wel op voorhand graag geweten. De manier waarop men in de osteopathie een probleem benadert, is toch wel wat anders dan hoe de manuele therapie ernaar kijkt. Een interpretatie framework is dan ook erg nuttig.
Centraal in de cursus staat het bekken en ook hier steekt de osteopatie de kop op. Onderscheid tussen ilium of sacrale leasies, in- en out-flare, illium hoogstand en links-links, rechts-links sacrale torsies… heel wat termen voor bewegingen in een regio waar tot over 10 jaar(?) de medische wetenschap nog zei dat er helemaal GEEN beweging was. Interessant? Zeker! Wetenschappelijk onderbouwd?….. mja toch niet zo. En daar zit dan ook de zwakte van deze cursus, naar mijn mening. Heel wat stellingen, heel wat osteopatische/viscerale links worden in de lucht geworpen en het is een beetje als (niet in de osteopathie geschoolde) cursist moeilijk om al die losse ideeën op te vangen en te verwerken voor ze op de grond vallen. Het is knap, en het is zeker eens interessant om een andere kijk op sportblessures te krijgen en ik weet dat ik nogal erg sceptisch kan zijn, maar enkel-inversie trauma’s gaan behandelen met o.a. mobilisaties van het Os Temporale… ik weet niet. Let wel, ik beweer niet dat je bij sportletsels enkel lokaal mag behandelen, absoluut niet, maar mij lijkt het dat bij de meeste sporters er andere prioriteiten zijn die zeker zo interessant zijn om manueel technisch en oefentherapeutisch te bekijken, voor je in iemand zijn oor gaat beginnen wringen. Het proximale tib. fib. gewricht, bekken en heup stabiliteit, core stability,… Niet dat over deze zaken niet werd gesproken, maar de aandacht ging toch iets meer naar de ganglia stellatum, de sfincters van Oddi en Boyden en de ATM’s (TMG’s) dan de transversussen abdominus en gluteussen medius van deze wereld.
Manueel technisch passeerden heel wat onderzoeks-, behandelings- en “manipulatie”technieken de revue. Tijd om ze in te oefenen was er, de docenten stonden open voor vragen en veel van de technieken zijn wel erg wel bruikbaar. Wat mij vooral opviel is de “zachtheid” van de technieken. Er werd heel veel met ademhaling gewerkt, veel met muscle energietechnieken, alles rustig en gecontroleerd. Hier ligt dan weer de kracht van een meer osteopatische kijk op de zaak. Want het bekken is net een plaats waar in de manuele therapie toch vaak hard wordt op doorgegaan. Toch ook hier, zou net iets minder, veel meer opbrengen.
Dag drie ging voornamelijk over kinesiotape. Kinesiotape is zowat de hype van het moment (of net geweest). Vel gekleurde elastische tapes die uit het “oosten” komen en eigenlijk redelijk veel in de sport worden gebruikt. Zoals bij zoveel dingen in de kinesitherapie/osteopathie worden ze geassocieerd met magische wonderen en kost het materiaal handen vol met geld (kwestie van het placebo-effect nog wat te versterken). Stimulatie van de lymfe, proprioceptie verbetering, verhoogde vascularisatie,… heel wat krachttermen waarmee de werking van dit heel licht stukje stof wordt omschreven. Slecht karakter dat ik ben, ga ik dan natuurlijk op zoek naar wetenschappelijke literatuur die deze tape met de grond gelijk maakt. Vreemd genoeg kon ik niet zo gek veel vinden, en wat ik vond was redelijk postief over de werking. De studies, die ik in handen kon krijgen, waren niet echt uitblinkers in kwaliteit, maar toch werd een licht bewijs gevonden voor een proprioceptieve werking en pijn demping. Wat mij betreft ligt ook daar (en enkel daar) de werking van kinesiotape. We weten dat houding enorm belangrijk is en een tape die wat tactiele feedback geeft en voor de rest een beweging niet hindert is misschien dat kleine zetje dat een patiënt nodig heeft om een betere houding en beweging aan te krijgen. Voor mij dus erg leerrijk. (Wel niet zo voor de meerderheid die al een kinesiotaping cursus gevolgd hadden)
Dag vier, eindelijk oefentherapie! Loopcoördinatie, loopvormpjes, proprioceptie. “De missing link tussen de passieve behandeling en de terugkeer naar de groep.” zo werd geopperd. Toch bleef ik wat op mijn honger zitten. De oefeningen werden mooi getoond en je krijgt wel wat instructies naar opbouw, maar het bleef zowat hangen bij “doe deze oefeningen”. Hoeveel, hoe lang, hoe zwaar, hoe ver, bij wie, … kwam niet aan bod, wat toch binnen sportrevalidatie erg belangrijk is. Maar laat dat nu net zijn wat ik in Nederland aan het leren ben, dus ik zit safe :D!
Ik denk dat deze cursus nood heeft aan een “kapstok”. Een stevig kader, een basis van waaruit je alles kan opbouwen en kan aanhangen. De technieken, de tips, de viscerale links, de sfincters en de ganglia,… zonder referentiekader, zonder basis kan je die dingen nooit efficiënt gaan toepassen. Vier dagen is nooit voldoende om zo een solide fundering op te bouwen. De kapstok voor deze cursus is zonder twijfel de opleiding osteopathie en mensen met die voorgeschiedenis gaan hier veel uit leren.
Alle “kritiek” ten spijt heb ik zeker iets opgestoken van deze cursus. Mijn inzicht in bekken problemen, onderzoek en behandeling heeft zeker een sprong voorwaarts gemaakt. Ik denk niet dat dit mij alleen bij sporters veel zal helpen, want in de algemene therapie is het zeker al iets nuttig. De kennismaking met de osteopathie was zeker niet onaangenaam. Het blijft voor mij een iets te groot “out there” gehalte hebben, maar osteopathie is sowieso iets waar ik in de toekomst mij in wil en ga verdiepen. Op naar de volgende bijscholing!
Manuele & Trainingstherapie voor professionele sporters IRSK Vincent Remue en Wilfried Schiemsky 4 namiddagen 520€
