De oorlog is voorbij. Het stof is gaan liggen en 12.000 kinesisten die hadden gezworen dat ze nooit meer gingen werken voor dat hongerloon van 22,26€, zijn toch weer aan de slag gegaan. Ja, er zijn 7% meer gedeconventioneerden, in de strijd om een kwalitatievere kinesitherapie is dit het equivalent van één vierkante meter West-Vlaamse grond. We likken individueel onze wonden en maken inventaris op van hoe het nu verder moet.
Kinesisten zijn een vreemd ras. Elke collega die ik ken vecht zijn eigen loopgravenoorlog en maakt van “uitzichtloos verder ploeteren” een soort eerbare zen-toestand. Enkel de combinatie van onwetenheid en naïef volharden maakt dit mogelijk. We doen dit namelijk al jaren. Zolang je in de flow zit van elk half uur een patiënt merk je de pijn niet van de lange dagen, voel je de nood niet voor lange termijn strategie noch de hardheid van onze economische realiteit.
Deze strategie tot zelfbehoud is slechts een magere bescherming voor de onontkoombare waarheid: “ons beroep is gedoemd om in het stenen tijdperk van de gezondheidszorg te blijven staan”. Waarom zou je investeren in een praktijkruimte aangepast aan een moderne visie van de kinesitherapie of evolueren als therapeut met nieuwe evidence-based inzichten en behandelingen wanneer je net zoveel kan verdienen met een equivalent van bloedzuigers en aderlatingen?
44,52€ dat is de omzet die per uur maximaal kan gerealiseerd worden door NV “De Kinesitherapeut”. Met die omzet moet de zaakvoerder zijn kapitaal opbouwen, zijn bedrijvenpark onderhouden, belastingen betalen, investeren in kwaliteit, permanente vorming, in Research & Development, een pensioen opbouwen, … kortom overleven in onze moderne kenniseconomie.
Ik daag u uit een rendabel innovatief bedrijf te zoeken dat in die omstandigheden kan blijven bestaan.
U denkt waarschijnlijk: “Ach die kinesisten hebben vast en zeker bijkomende ‘alternatieve’ inkomsten zoals elke andere zelfstandige”. Echter, wij leven van “publiek geld”, als het ware gebonden aan “overheidsaanbestedingen”. Enkel de goedkoopste firma tovert een glimlach op Maggie’s gezicht of krijgt de goedkeuring van onze ziekenfondsen. Geen ruimte voor innovatieve offertes die op korte termijn de gemeenschap beter dienen en op middellange termijn de overheidsbudgetten zouden kunnen ontzien. Het krachtig potentieel van ons “vrij” beroep gegijzeld door 4-jarig legislatuur denken en budgettaire wurgpolitiek.
Inkomensbronnen buiten de reguliere behandelingen zijn eveneens geen optie. De wet verbiedt ons namelijk eender welke andere vorm van inkomsten. Een ergonomisch kussen hier, een groepsles pilates daar, waarom je ziel verkopen of de wraak van een RIZIV-audit riskeren voor enkele borrelnootjes?
Voor een rendabel businessplan blijft er dus niets anders meer over dan terug te plooien en te “specialiseren” in Primark-waardige behandelingen. Goedkoop geproduceerd bandwerk, rendabel enkel door het hoge volume prestaties.
En laat nu net deze overlevingsstrategie, deze “volume-kinesitherapie”, de perfecte illustratie zijn voor ziekenfondsen, kabinet, patiënten en geneesheren, om aan te tonen hoe zinloos, inefficiënt en ineffectief “de kinesitherapie” wel is vanuit een Evidence Based-standpunt. Alsof we dat zelf nog niet door hadden!?
Ik stel mij dan ook oprecht de vraag: “Hoe gaan we nu verder?” Dit verhaal gaat lang niet meer over een leefbaar loon of noodzakelijke besparingen in de gezondheidszorg. Dit verhaal gaat over een land dat moet kiezen wat voor kinesitherapie het georganiseerd wil zien. Een moderne, kostenbesparende, evidence-based en up-to-date praktijk die een werkelijke meerwaarde is voor onze maatschappij en klaar is voor de uitdagingen van de vergrijzing en de proliferatie van geldverslindende chronische pathologieën. Die een alternatief kan zijn voor dure, vaak zinloze, medische (over)consumptie. Of een kinesitherapie die in huisbezoek maar rond de tafel blijft wandelen omdat dit het enige rendabel verdienmodel is en wiens nut terecht in vraag gesteld kan worden in onze huidige hoog-technologische medische wereld.
De huidige machthebbers en de huidige generatie kinesitherapeuten moeten beseffen dat investeren in de “nieuwe kinesitherapie” van essentieel belang zal zijn, willen we de kwaliteit van onze zorg t.a.v. de patiënt kunnen garanderen. Net zoals bij onze eens verloederde weginfrastructuur, zal het wegwerken van de historische onderfinanciering spijtig genoeg, veel extra geld kosten. Maar het is essentieel en zal op lange termijn leiden tot betere zorg en ja, zelfs budget-besparend werken!
Ik hoop dat wij, kinesisten, deze maal niet terug kruipen in onze onverschilligheid, onze “business as usual”. Ik hoop dat de verontwaardiging die leidde tot de 12.000+ terecht woedende stemmen niet verstomt tot het dagelijkse geroezemoes aan het dB-niveau van slechts 14% gedeconventioneerden. Ik hoop dat de regering en onze beroepsorganisatie beseffen dat voor velen onder ons inleveren in kwaliteit om simpelweg te kunnen overleven geen optie is. Dat een ereloon hoger dan 22,26€ niet zomaar een fetisj is om de laatste nieuwe iPhone of BMW te kunnen kopen, maar een noodzaak is als je de kinesitherapie wil laten evolueren binnen de gezondheidszorg tot het kostenbesparende ideaal dat het zou kunnen zijn. Ik hoop eindelijk weer een economisch leefbare therapeut te worden die kan investeren om zo voor betere zorg, betere dienstverlening t.a.v. zijn patiënten te zorgen. Kortom, ik wens mij niet langer meer zorgen te moeten maken over mijn geboden zorgen.
You must be logged in to post a comment.